Gastcolumn: Waarom ik het prima vind dat mijn kleuter niet kan fietsen
Ontwikkelt je kind zich op sommige vlakken iets trager dan leeftijdsgenootjes? Dan kun je je daar als ouder heel druk over maken. Of je kunt kijken naar wat je kind wèl kan. En juichend aan de zijlijn staan. Om hem aan te moedigen.
Dat is hoe wij bij BLH graag werken. We geven kinderen de ruimte en het vertrouwen om zich op hun eigen tempo te ontwikkelen. En dat is ook hoe gastblogger Carolien naar haar tractorrijdende kleuter kijkt:
Daar staat ie. Nogal opvallend te zijn, tussen de honderden kinderfietsen in de rekken voor de school. Klasgenootjes staan om hem heen. Kinderen uit hogere klassen kijken naar hem, stoten elkaar aan en grinniken. Mijn zoon ziet het niet eens. Zijn blauwe plastic tractor staat geparkeerd en hij is op de plaats van bestemming. Daar draait het om.
Kont tegen de krib, fiets tegen de grond
Het is niet zo dat mijn zoon geen fiets heeft. Sterker nog: hij heeft een prachtexemplaar gekregen voor zijn vierde verjaardag. Een blinkende blauwe, met lampjes en een bagagedrager. En met zijwielen. Want ook al is hij bijna 5: trappen en sturen op een voertuig met twee wielen lukt niet. Ook niet met mijn hulp. Hij gaat te langzaam, is bang om te botsen of vergeet te trappen als hij stuurt. En andersom.
Ik heb hem honderd keer op het zadel gezet om een ritje te maken. Maar hoe harder ik bleef aandringen op het hele ‘ik leer fietsen’ gedoe, hoe harder mijn zoon zijn kont tegen de krib- en zijn fiets tegen de grond- smeet.
En dus is de tractor de oplossing. Dag in dag uit maken de plastic wielen de rit naar school. Hij trapt zich een slag in de rondte, wordt aan alle kanten ingehaald door leeftijdsgenootjes op snelle fietsjes en op heel veel plekken aangestaard. Maar hij trapt. Hij stuurt. Hij komt vooruit én op tijd op school. En belangrijker: hij is apetrots op het verweerde speelgoedding vol stickers en stoepkrijt waar hij mee kan racen en sliden en waarin hij –met aangekoppelde aanhanger- zijn broertje kan vervoeren.
Onverstoorbaar
Dagelijks groeit mijn bewondering voor hem. Voor de onverstoorbaarheid waarmee hij over het fietspad kachelt. Voor het aanstekelijke enthousiasme waarmee hij op de plastic toeter drukt. En voor de manier waarop hij de achtervolging inzet als zijn vriendjes er op de fiets vandoor gaan.
Dus toen hij laatst, bij de zoveelste poging zonder zijwielen, aan me vroeg waarom hij eigenlijk zo nodig moest leren fietsen, heb ik mijn schouders opgehaald. Ik heb nog gemompeld dat het zo leuk is om hard te kunnen fietsen. En handig ook. Dat zijn vriendjes het ook allemaal al kunnen. Maar ik kon in werkelijkheid geen enkele góede reden bedenken om hem van zijn tractor af te praten.
Gelukkig heb ik de fiets op de groei gekocht. En past hij voor lange afstanden nog in het stoeltje achterop mijn fiets.
Carolien Dircken is freelance tekstschrijver. Als ze tijd heeft blogt ze daarnaast over haar leven met twee kleine kinderen.