gastcolumn

Hoe een BLH’er haar eigen groeimindset uitdaagt (in het water!)

Dat BLH vierkant achter de groeimindset staat, staat als een paal boven water. Uit je comfortzone stappen, uitdagingen aangaan en geloven in je eigen talenten; we laten het leerlingen graag ervaren. En hoe kun je dat beter doen dan zelf het goede voorbeeld geven? Lees mee hoe BLH’er Emma in het diepe springt. Letterlijk dan, want de geliefde, luierende opblaasflamingo zet ze komende tijd aan de kant om keihard te trainen om 2000 meter te gaan zwemmen door de Friese wateren. Voor de Maarten van der Weijden Foundation nog wel. Emma vertelt:

Stiekem moet ik al gniffelen om de verbazing op de gezichten van mijn familie en vrienden als ik dit typ. Het merendeel van de mensen dat mij goed kent zal mij immers niet direct linken aan de zwemsport, laat staan het zwemmen van langere afstanden! Toegegeven, ik ben meer het type dat houdt van het maken van bommetjes, een handstand onderwater niet schuwt en de voorkeur geeft aan languit luieren op een opblaasflamingo in de zon.

Nieuwe uitdagingen
Maar! Mijn liefde voor sport en sportief bezig zijn zal niemand zijn ontgaan. Of het nu gaat om tennissen, hardlopen of een potje beachvolleybal: count me in! Het is tijd voor iets nieuws. 2018 -het jaar waarin ik het ‘twintiger-zijn’ achter me ga laten- is het jaar waarin ik nieuwe uitdagingen aan wil gaan op het gebied van opleiding en sport. En vooral: meer directe maatschappelijke betrokkenheid tonen.

Dit wil ik ook!
Via de vader van een oud-BLH-leerling van mij kwam ik in aanraking met het enorme avontuur van de 11stedenzwemtocht. Hij vertelde me over zijn deelname en ik dacht direct: wow, heel dapper, dit wil ik ook! Nu niet direct gaan denken dat ik 200 km (!) wil gaan zwemmen (zo dachten een aantal vrienden van mij onlangs dat ik knettergek was geworden).

De zwemdiploma’s A t/m C heb ik in huis, maar om me iets zelfverzekerder te voelen neem ik sinds een aantal weken deel aan -jawel- een borstcrawlcursus in Scheveningen! Want ja, de schoolslag, rugslag en watertrappelen kan ik allemaal wel, maar een goede borstcrawl heb ik niet in huis. Althans, nóg niet in huis. Dat leer ik mijn leerlingen ook altijd wanneer iets moeilijk is, dus dan moet ik dat ook tegen mezelf zeggen. Ik ga ervoor!

11stedentocht
Het zwemmen van de 11stedentocht laat ik aan MEGA-held Maarten van der Weijden over. Maarten zet in augustus 2018 zijn zwemtalent in om zoveel mogelijk geld op te halen voor onderzoek naar de genezing van kanker. Bijna 200 km zwemmen door de Friese wateren, een unieke prestatie én een uniek evenement. Ik doe het hem absoluut niet na, maar wél wil ik een bijdrage leveren door een
stuk(je) -2000 meter- met hem mee te zwemmen. Voorwaarde is dat ik meehelp zoveel mogelijk geld op te halen door mezelf te laten sponsoren. Het streven is om het grandioze bedrag van €1000 te verzamelen en te doneren aan de Maarten van der Weijden Foundation!

Workshops Bewust Ouderschap: omdat opvoeden niet altijd vlekkeloos gaat

Bij BLH werken we graag samen met onze partners. Wederzijdse adviezen geven of een training opzetten? Samen sta je sterk. En is er meer kennis in huis over onderwijs, ontwikkeling en gedrag. We nemen een kijkje in de dagelijkse praktijk van Sophie Zeestraten. Sophie vertelt:

Clara zit in de stoel tegenover me. Rechte rug, opgewekt. Met een twinkeling in haar ogen. Ik vraag haar hoe de vorige opdracht ging. Yes, wéér een (kleine) vooruitgang. Hoe groot of klein ook, elke stap is er een voorwaarts. Het is onze laatste afspraak van het PRI-traject waar ik Clara in coachte. We hebben hard gewerkt. We? Clara moet ik zeggen. Het is haar gelukt een heel nieuw contact met haar kinderen op te bouwen, haar boosheid is minder en de machtsstrijd met haar zoontje ook.

Wat is PRI?
PRI, oftwel Past Reality Integration, gaat ervan uit dat we in onze jeugd overlevingsstrategieën ontwikkelen, die we in ons volwassen leven blijven inzetten. Zonder dat we ons daar bewust van zijn. Dit betekent dat we in het hier en nu tegen situaties aan lopen die een disproportionele reactie bij ons oproepen. Een reactie die we vaak niet begrijpen en ook niet of moeilijk kunnen stoppen. En daar kunnen kinderen én ouders behoorlijk last van hebben. Vooral als dit gebeurt in het opvoeden: wanneer we dingen zien bij onze kinderen, die bij onszelf een ‘heftige’ reactie veroorzaken. Met PRI ga je als ouder je eigen reacties richting je kind(eren) onderzoeken. En ontdekken waaruit die reacties voortkomen. Je leert onderscheid maken tussen wat thuishoort in het verleden (en dus wanneer jouw eigen overlevingsstrategieën actief worden) en wat thuishoort in het heden. Zodat je een betere verhouding met je kind(eren) kunt bouwen.

‘’Ik word dan zó boos…’’
Een aantal maanden geleden zag het er niet zo rooskleurig uit. Terug naar die dinsdagochtend. Clara zit in de stoel tegenover me. Een beetje voorover gebogen. Afwachtend. Ik vraag haar waar ze het over wil hebben, wat de reden is van haar komst. Ze kijkt me verdrietig aan als ze begint te praten. Dat ze het gevoel heeft alles fout te doen, een slechte moeder te zijn en dat haar zoontje haar wel lijkt uit te dagen. ‘’En daar, daar kan ik soms echt van flippen. Ik word dan zó boos…’’ Een pauze, even ademhalen. ‘’Ik schaam me. En weet je wat ik nog het allerergste vind? Dat mijn moeder dat vroeger ook bij mij deed, dat ‘flippen’. Ik had me heilig voorgenomen dat never ever ooit bij mijn eigen kinderen te doen… Maar ik weet niet wat ik moet doen om het te stoppen. Daarom ben ik hier, omdat ik hoop dat jij me kunt helpen’’.

Worstel jij ook met de opvoeding van je kind(eren) en biedt de stapel gelezen opvoedboeken geen uitkomst? Kom dan naar een van de workshops over Bewust Ouderschap die BLH organiseert in samenwerking met Coaching by Sophie. Meer informatie is te vinden op de site van BLH en op de site van Coaching by Sophie.

Data in 2018:
do 12 april, 19.30 – 21.30 uur
di 8 mei, 19.30 – 21.30 uur
di 5 juni, 19.30 – 21.30 uur

Locatie: praktijk Buro Leerlingenhulp Vlierboomstraat 485 Den Haag, 19.30 – 21.30 uur
Investering: nu tijdelijk voor € 15 (normale prijs € 50,-). Schrijf je in door een mail te sturen naar info@coachingbysophie.nl of info@buroleerlingenhulp.nl

Koning Ralph

Aan werken in het bos kleven alleen maar voordelen. Zo heb je even de tijd om de kat uit de boom te kijken, voor je daadwerkelijk tegenover elkaar staat. Tussen het moment dat Ralph aan het einde van het pad verschijnt en de klimboom waar ik op hem wacht, liggen een goede vijftig meter; vijftig stappen, met de kleine beentjes van Ralph misschien zestig.

Het is niet duidelijk of hij zelf zijn hoofd in de jas van zijn moeder begraaft, of dat zij hem een beetje aandrukt. Ralphs hoofd zit in ieder geval veilig ingeklemd tussen moeders heup en warme hand. Vanuit die scheve positie, schalks van onder een paar blonde lokken, verkent Ralph de situatie.

Hij bekijkt mij kort, maar dan glijdt zijn blik naar het oranje klimtouw naast mij, dat vanaf de grond in het bladerdek verdwijnt. Zijn hoofd verheft zich iets uit de moederheup en zijn blik wordt groter als hij het touw naar boven volgt. Ik zie een glinstering in zijn ogen, een vonk van pure opwinding. “Zo hoog hoef je niet hoor”, blust zijn moeder onbedoeld het dapper gloren. Ze drukt zijn ontluikende hoofd terug in haar zij. Hij slaat zijn ogen naar de grond.

Geef me een stuiver voor al het goede geluk dat wordt gesmoord in de beste bedoelingen.

Nog voor ik een woord heb gewisseld met Ralph en zijn moeder heb ik al wel iets belangrijks geleerd. Ik heb geleerd dat de dappere, blijmoedige Ralph niet al te ver weg is. Ik heb geleerd dat Ralph het fijn vindt om de wereld te bekijken vanuit een veilige plek. En ik heb geleerd dat de moeder van Ralph hem misschien wel een beetje te veel wil beschermen.

Een beetje hulp
Zijn ouders hebben hem aangemeld omdat hij het spannend vindt vrienden te maken. De school is pas gefuseerd en Ralph zit in een nieuwe groep 7. De sociale verhoudingen liggen er nog helemaal open. Omdat hij het initiatief niet durft te nemen, raakt hij steeds meer in een sociaal isolement. Ralph heeft er veel moeite mee en de schoolprestaties lijken er ook onder te lijden. Natuurlijk doen Ralphs ouders hun stinkende best het tij te keren, maar ze zien het eerder verergeren. Tijd voor een beetje hulp.

Het echte werk zit vaak tussen de regels. Het heeft te maken met vertrouwen, met de manier waarop je iemand aanspreekt, met het deel van de ander dat je aanspreekt. Als Ralph zijn zestig passen heeft afgelegd en voor mij staat, zak ik door mijn knieën. Ik steek mijn neus vriendelijk voor de zijne en kijk hem recht aan. Met zijn moeder hebben we nu even niets te maken, dit is tussen mij en Ralph. Dit is onze wereld nu.

In zijn blik sluimert verlegenheid, onzekerheid, maar ik weet al dat er meer zit. Er is altijd meer. Met fonkelende ogen van mezelf nodig ik het uit. Kom maar tevoorschijn ouwe geinporem, zeggen ze, ik zie je wel. In 9 van de 10 gevallen laat de lichte kant zich snel uit de tent lokken, en bij Ralph is het niet anders. Een glinstering breekt door de schaduw heen en daar is Ralph. “Hallo dan grote vriend”, begroet ik hem, “supertof dat je er bent!”

We klimmen in totaal vijf sessies (en een superleuke sessie met beide ouders, waar iedereen veel van leert) en de progressie is prachtig. Al snel vinden we een passende naam voor de sterke kant in Ralph: Koning Ralph. Waar is Koning Ralph? roep ik van beneden wanneer ik zie dat de zenuwen aan de poort rammelen. Het duurt niet lang voor hij op eigen kracht zijn innerlijke koning kan aanroepen. Al klimmende en klauterende leert hij controle uit te oefenen op spannende momenten. Zelfs als de koning het kwaad niet met één ferme zwaai van zijn zwaard om zeep helpt, biedt hij een waardevol tegenwicht voor het reflexmatig terugtrekken naar veilige holletjes. Ralph leert dat hij iets toch kan doen, zelfs als hij het spannend vindt.

Tussen de derde en vierde sessie gebeurt er iets moois op het schoolplein. Ralph vraagt zijn favoriete bijna-vriendje voor een speelafspraak en die zegt meteen ja. “Wat ging er door je heen voor je het vroeg?” vroeg ik toen hij het me vertelde. “Nou, niet zoveel eigenlijk, het was best makkelijk”, was Ralphs doodgewone antwoord. En zo is het. Maar soms heb je even een koning nodig om weer je doodgewone zelf te worden.

Hedde Meima (Bureau Buitenlucht) coacht kinderen met behulp van boomklimmen. Sinds kort werkt Bureau Buitenlucht samen met Buro Leerlingenhulp. Naast Boomtoppers (individuele coaching) doen we samen HELD, de leukste groepstraining van heel Nederland!

Gastcolumn: Waarom ik het prima vind dat mijn kleuter niet kan fietsen

Ontwikkelt je kind zich op sommige vlakken iets trager dan leeftijdsgenootjes? Dan kun je je daar als ouder heel druk over maken. Of je kunt kijken naar wat je kind wèl kan. En juichend aan de zijlijn staan. Om hem aan te moedigen.

Dat is hoe wij bij BLH graag werken. We geven kinderen de ruimte en het vertrouwen om zich op hun eigen tempo te ontwikkelen. En dat is ook hoe gastblogger Carolien naar haar tractorrijdende kleuter kijkt:

Daar staat ie. Nogal opvallend te zijn, tussen de honderden kinderfietsen in de rekken voor de school. Klasgenootjes staan om hem heen. Kinderen uit hogere klassen kijken naar hem, stoten elkaar aan en grinniken. Mijn zoon ziet het niet eens. Zijn blauwe plastic tractor staat geparkeerd en hij is op de plaats van bestemming. Daar draait het om.

Kont tegen de krib, fiets tegen de grond

Het is niet zo dat mijn zoon geen fiets heeft. Sterker nog: hij heeft een prachtexemplaar gekregen voor zijn vierde verjaardag. Een blinkende blauwe, met lampjes en een bagagedrager. En met zijwielen. Want ook al is hij bijna 5: trappen en sturen op een voertuig met twee wielen lukt niet. Ook niet met mijn hulp. Hij gaat te langzaam, is bang om te botsen of vergeet te trappen als hij stuurt. En andersom.

Ik heb hem honderd keer op het zadel gezet om een ritje te maken. Maar hoe harder ik bleef aandringen op het hele ‘ik leer fietsen’ gedoe, hoe harder mijn zoon zijn kont tegen de krib- en zijn fiets tegen de grond- smeet.

En dus is de tractor de oplossing. Dag in dag uit maken de plastic wielen de rit naar school. Hij trapt zich een slag in de rondte, wordt aan alle kanten ingehaald door leeftijdsgenootjes op snelle fietsjes en op heel veel plekken aangestaard. Maar hij trapt. Hij stuurt. Hij komt vooruit én op tijd op school. En belangrijker: hij is apetrots op het verweerde speelgoedding vol stickers en stoepkrijt waar hij mee kan racen en sliden en waarin hij –met aangekoppelde aanhanger- zijn broertje kan vervoeren.

Onverstoorbaar

Dagelijks groeit mijn bewondering voor hem. Voor de onverstoorbaarheid waarmee hij over het fietspad kachelt. Voor het aanstekelijke enthousiasme waarmee hij op de plastic toeter drukt. En voor de manier waarop hij de achtervolging inzet als zijn vriendjes er op de fiets vandoor gaan.

Dus toen hij laatst, bij de zoveelste poging zonder zijwielen, aan me vroeg waarom hij eigenlijk zo nodig moest leren fietsen, heb ik mijn schouders opgehaald. Ik heb nog gemompeld dat het zo leuk is om hard te kunnen fietsen. En handig ook. Dat zijn vriendjes het ook allemaal al kunnen. Maar ik kon in werkelijkheid geen enkele góede reden bedenken om hem van zijn tractor af te praten.

Gelukkig heb ik de fiets op de groei gekocht. En past hij voor lange afstanden nog in het stoeltje achterop mijn fiets.

Carolien Dircken is freelance tekstschrijver. Als ze tijd heeft blogt ze daarnaast over haar leven met twee kleine kinderen.